Kabinet Rutte IV is een feit. Foto op het bordes. Lovende reacties.
Oh wat belangrijke details vergeten. Coalitieakkoord met ambities en streven naar. Ministers voor en ministers van. Prachtige oneliners voor pers en publiek. Check. Check. Check.
Representatie matters. Zeker weten. Het is alleen gek dat we iets bejubelen wat de norm is. We tellen en verhouden de mensen op dezelfde wijze als dat mijn dochtertjes van 6 en 8 hun Sint Maarten snoepjes verdelen. Dit is geen diversiteit. Dit wat we hier massaal doen is rekenstof van groep 4 t/m 8 herhalen. Mooi voor de Cito-toets, maar niet om een land te besturen.
Diversiteit in alle geledingen en op alle podia horen te zien en te ervaren is de norm. Het feit dat dit nog niet zo is, en zeker tot een paar dagen geleden niet eens zichtbaar was in het democratisch hart van onze samenleving, is een kwalijke zaak.
En nu we diversiteit op het bordes zien, gaan de duimpjes omhoog. We zijn goed bezig. Wat er op de foto nu zichtbaar is, is al zolang in ons midden. Dat is geen nieuws. Laten we met deze foto vooral stilstaan bij de ontkenning die hier vooraf aan is gegaan. En de ‘permissie’ dat we nu mogen bestaan.
How not to get away with diversity?
De homogeniteit van de mensen die aan de knoppen zitten, daar zou de aandacht naar uit moeten gaan. Hoe kan het dat we dit al zolang laten gebeuren. Dat de happy few beslissingen neemt over de meerderheid. Dat deze meerderheid onvoldoende wordt vertegenwoordigd en begrepen door de minderheid? En dat we dit met z’n allen oké vinden.
Om ons recent verworven bestaansrecht (waarvoor dank) niet over te laten aan het toeval, wil ik er vooral voor pleiten om kritisch te kijken naar o.a. het ambtenarenapparaat, processen en beleid die leiden tot uitsluiting en onrecht, de impact van het lobbycircuit en vooral de oproep om rekenschap en transparantie echt te omarmen.
Al is het omdat dit land behalve bewindvoerders en ambtenaren ook een enorme groep heeft genaamd de burgers. Iets met vertrouwen en bestuurscultuur.
